Ik lees dat op 24 maart de sterfdag is van Martin Brozius, in mijn generatie betekent Martin Brozius meteen ‘Ren je rot…’

Ik bedenk dat er in die tijd wel heel veel leuke programma’s waren. In mijn herinnering worden ze steeds leuker en beter. Ik kan een hele lijst gaan opnoemen in mijn enthousiasme en u als lezer waarschijnlijk ook. Als programma’s en dingen die we hebben meegemaakt in onze herinnering steeds mooier worden,  komen er meteen vragen in mij op. Worden de nare ervaringen en slechte TV programma’s dan ook veel erger?  Worden de herinneringen aan de doden naarmate de tijd verstrijkt dan ook steeds mooier? De uitspraak 'over de doden niets dan goeds’  is vaak wel gerelateerd aan de verhalen die rondom het afscheid verteld worden.  Mij is geleerd dat na een lange tijd (dus na jaren) er vaak naast de goede eigenschappen er ook weer gerelativeerd wordt als het gaat om de overledene. Van iemand waar alles van deugt en zelfs de sokken na een week nog naar roosjes ruiken, verandert de dode weer naar een aangenaam persoon met de gewone menselijke trekken en sokken die gewoon ruiken naar gedragen sokken. (wat vaak wel ingewijzigd blijft is dat je de persoon en die sokken gewoon blijft missen)  Kortom, ons geheugen kan rare dingen met ons doen. Hoe zit dat dan met mijn herinneringen aan ‘Ren je rot?’ Als ik nu even zoek op Youtube vind ik het best veel herrie,  Martin Brozius veel ouder in z’n gezicht dan in mijn herinnering. Ik wil er niet te lang over nadenken want ik denk graag terug aan vroeger en die relativerende fase stel ik graag zolang mogelijk uit. In geuren en kleuren houd ik alles intact wat ik me kan herinneren van vroeger. Ik merk wel dat het vroeger-vroeger een ander gevoel oproept dan het vroeger van zo’n 10 jaar terug. Dat is niet echt vroeger, dat is alweer veel later.

Loes Rooijakkers-Jeuken