Bizar. Vol ongeloof. Elke ochtend word ik wakker met de gedachte aan deze ramp. Mijn collega Geert Timmers en zijn vrouw zijn omgekomen. Ik kan het niet geloven. Geert, ik heb mooie herinneringen aan je, vooral aan de reis die we vorig jaar samen maakten naar Istanbul. We hebben leuke, interessante gesprekken gevoerd, gelachen, hard gewerkt, gedanst en heerlijk gegeten. Je trakteerde ons op een fantastisch etentje op een fantastische locatie. Dat was een avond waar ik nu aan terugdenk. Net zoals aan de dag daarna waarop we met een aantal collega's de stad introkken en jij het door mij gekochte vloerkleed perse de hele dag voor me wilde dragen. Je vond het zo bijzonder dat wij zo'n kleed gewoon kochten en mee naar huis sjouwden. Als ik het kleed hier nu in de woonkamer zie liggen, denk ik even aan jou. Geert, ik ontmoet zelden zo'n aardige man. Rust zacht.
