lief beste vriendinnetje
zo onwerkelijk dat je er niet meer bent. Het eerste bericht dat ik hoorde was dat ze het signaal hadden verloren met het vliegtuig waar jij in zat. Gek genoeg was ik niet bezorgd, tot dat het vreselijke nieuws naar buiten werd gebracht, ergens hoopte ik op een wonder dat je nog het overleeft had, je bent nou eenmaal een bikkel. maar van binnen wist ik niemand overleeft een val van 10 km. Het onbegrip en verdriet is zo groot. Ik heb je die avond ervoor nog gezien, we hebben een super avond gehad veel gelachen en grappen gemaakt, dat je misschien wel verliefd zal worden daar, en dat je nooit meer terug zou komen. Dat heb ik je natuurlijk verboden want ik kon niet zonder jou. Maar het tweede deel is werkelijkheid geworden, ik kan het nog steeds niet bevatten, dat ik je gewoon nooit meer zal zien, nooit meer je lach zou horen nooit meer een avondje bank hangen, nooit meer naar de kroeg, nooit meer alles delen, nooit later samen met onze kinderen naar het park, nooit meer college volgen, nooit meer slapen in het college, gewoon nooit meer ons.
Ik weet nog goed onze eerste ontmoeting, je kwam binnen lopen in het college en ging naast me zitten, het eerste wat je zei was, is die geitensokken-man er weer. Vanaf dat moment wist ik dat we vriendinnen zouden worden, aangezien ik die man ook zo noemde. We hebben het hele college grappen gemaakt. Na college zijn we wat gaan drinken in de kroeg dicht bij school. Toen vertelde je dat je een kamer zocht, en hoe toevallig wij hadden nog een huisgenoot nodig. Dus die zelfde dag nog waren we huisgenootjes/vriendinnen/soulmates. Die 3 jaar hebben we zoveel meegemaakt, leuke dingen minder leuke dingen, maar je was er altijd voor mij. Maakte niet uit hoe dronken je was dat ik je weer ergens moest ophalen, of hoe onmogelijk ik weer was dat jij mij moest komen redden.
Wie moet ik nu opbellen als ik me weer in een lastige situatie heb gebracht.
We gingen vaak naar de kroeg, bijna altijd samen. We stonden bekend als jut en jul. Altijd als ik alleen binnen kwam was het waar is Jut, daar moesten we altijd zo hard omlachen. Ik ben mijn Jut kwijt ik kan het nog steeds niet geloven.
We hadden nog zo veel plannen samen , maar al die plannen zijn nu uit de lucht geschoten. Ik ben zo woedend maar met boos zijn krijgen we jou niet terug, zoals jij zou zeggen ; heeft het zin als je boos bent, bereik je er iets mee, nee? wees het dan niet. Ik sluit me daar volledig bij aan, het heeft geen zin om boos te zijn. Maar je moet me maar niet kwalijk nemen dat ik dat wel ben.
Ik mis je zo, het is zo onwerkelijk allemaal, elke dag is het op het nieuws, en elke keer denk ik waarom en vooral hoe. Hoe had dit kunnen gebeuren.
Jij had als geen ander gewild dat we verder gingen met ons leven, maar hoe kunnen we nou verder met ons leven gaan, als jij daar een deel van uitmaakte. Dat jij een heel belangrijk deel in ons leven had. De lieve meid die altijd lachte, met wie moet ik nu constant de slappe lach hebben om helemaal niks. Ik ben niet alleen mijn beste vriendin kwijt, ik ben ook mijn soulmate en het zusje die ik nooit had kwijt.
lieve schat, ik zal je nooit vergeten. Je zal altijd deel van mijn leven uitmaken. Ook al ben je dan niet meer hier, vergeten doe ik je nooit.
ik hou van je. Ooit zullen we weer samen zijn. ik mis je, ik mis je zo ontzettend.
Ook wens ik de andere die iemand heeft verloren heel veel sterkte, begrijpen zullen we het nooit hoe dit had kunnen gebeuren.
veel liefs.