Vorige week haalden wij in een gesprek over ziel en lotsbestemming het ongeluk met MH17 aan. Zelf heb ik altijd het rotsvaste vertrouwen gehad dat het (nood)lot nooit toeval is, en daar heb ik altijd persoonlijke troost en vertrouwen uit kunnen putten... maar ik vernam dat een ongeluk ook soms iets kon zijn dat voor de betrokkenen niet in de sterren stond geschreven... Ik schrok daar enorm van. En in gedachten maakte ik even contact, voorzover ik dat natuurlijk kan als doorsnee persoon, met de passagiers van de vlucht. Ik ken ook niemand van de overledenen, maar toch... de tranen stroomden over mijn wangen en ik had geen woorden van machteloosheid. Ik kan me geen voorstelling maken hoe inmens veel verdriet de nabestaanden dagelijks nog steeds moeten hebben.... Hoe verscheurd jullie harten zijn, en hoe donker sommige dagen. Hopelijk hebben jullie ook fijne dagen, met mooie herinneringen, een glimlach als je weer even aan je dierbare denkt, of de magie voelt van de nabijheid. Heel even overwacht, maar hartverwarmend.... ik gun jullie zo dat jullie met het verdriet kunnen omgaan, wat overigens moeilijk is, lijkt me, als iedereen het over MH17 heeft op tv of zo. Een nummer, een code, een begrip, terwijl jullie natuurlijk die specifieke dierbare(n) herinneren en vast enorm missen... Ik wens jullie als nabestaanden veel liefde en mooie momenten als jullie aan je dierbare denken. Alle goeds.
