Lieve nabestaanden

Alweer of nogmaar een jaar later?
Een jaar vol verdriet gemis en pijn. Zal het ooit overgaan? Ik weet het niet.
Mijn oudste broer verongelukte in1958 hij werd 8 . Ik was nog niet geboren. Mijn jongste broertje verongelukte in1976 hij werd 12. Ik ben nu 54. mijn ouders zijn er ook al lang niet meer. In al die jaren is er geen dag geweest dat ik niet aan ze denk soms flitsen ze door mijn gedachten en soms denk ik langer en dan ben ik verdrietig en huil ik. Heel lief wil iemand mij troosten bied een zakdoekje aan maar dan zeg ik doe maar niet laat me maar want het gaat zo weer over. Gelukkig ben ik een opgeruimd vrolijk mens . Ik draag mijn verdriet het hoort bij mij op de een of andere manier kan ik dat dragen . Nee het gaat nooit over het doet nog steeds pijn en het verdriet blijft maar ik geniet wel van het leven . Ik wil door en dat doe ik voor hen . Ze zijn niet vergeten. Ook niet na zoveel jaar.
Ik hoop dat jullie in de toekomst hoe ver die ook is ook een manier hebben gevonden om met dit immense verdriet om te gaan er mee te dealen. Want deze vreselijke ramp zal nooit vergeten worden. Ik wens jullie heel veel sterkte.

Vandaag 17-17-15, is het een jaar geleden, dat we hoorde van deze verschrikkelijke aanslag, nog bijna iedere dag denk je aan de slachtoffers en nabestaande en zeker vandaag. We kunnen niet begrijpen dat er mensen zijn die over leven en dood oordelen of het de gewoonste zaak is van de hele wereld. We hopen dat er ooit toch vrede op aarde is en dat iedereen met geloof en geluk samen kunnen leven.

Onze gedachten gaan vandaag erg naar de nabestaande toe en hopen dat ieder jaar de pijn verzacht, maar vergeten zullen we de slachtoffers nooit.
Veel sterkte toegewenst aan de nabestaande.

Een jaar geleden waren we verbijsterd over de omvang van de ramp met de MH17. Honderden onschuldige mensen werden de dood ingejaagd door een barbaarse actie. Ook al krijgen de schuldigen hun straf, de nabestaanden krijgen hun dierbaren er niet mee terug. Hun mee te dragen last is levenslang een kruisweg. Hopelijk komen er toch, hoe is het mogelijk, weer momenten dat er weer wat licht met enig perspectief zich kan laten gelden. Sterkte.

Lieve mensen, vergeet de mooie dagen niet.
Als je moe bent, als je overhoop ligt met je omgeving, als je geen raad weet en je diep ongelukkig voelt.
Denk dan even terug aan die mooie dagen, dat je lachte en danste, dat je vriendelijk was, als een kind zonder zorgen.
Vergeet de mooie dagen niet, als de horizon zover je kijken kunt donker blijft, zonder teken van licht. Als je hart vol van verdriet is en misschien vol bitterheid, als schijnbaar alle hoop op vreugde en geluk verdwenen is.
Zoek dan zorgvuldig in je herinnering, ik vraag het je DE MOOIE DAGEN
De dagen dat alles goed was, geen wolkje aan de hemel, toen er iemand was bij wie je thuis voelde, toen je enthousiast kon zijn over die ander.

Vergeet de mooie dagen niet..............

Herinner ik mij de beelden van de rampplek en het respectloze gedrag van de mensen die het onderzoek naar uw dierbare(n) hebben bemoeilijkt.
Ook herinner ik mij de 'thuiskomst' van uw dierbare(n) en hoe respectvol Nederland en zijn bevolking daar mee wist om te gaan.
Sterkte!

Wensen wij u, alle nabestaanden van de ramp met de MH17 heel veel sterkte toe met de verwerking van het verlies van uw dierbaren.
Hopelijk is (zijn) uw dierbare(n) 'thuis' gekomen en hopen wij tevens van harte dat ook degene die nog niet geïdentificeerd zijn, alsnog gevonden zullen worden.

En de daders berecht!