Het overleiden van deze 2 was zeer schokkend net name de omstandigheden waren zeer ernstig.
Maar ondanks dat er geen woorden van troos bestaan om het verdriet te omschrijven of te verzachten kan ik enkel stellen aangezien ik zelf een broer had die door een scheiding en het niet zien van zijn kinderen het niet niet meer aankon zelfmoord pleegde.
maar dit alles is inmiddels 25 jaar geleden.
en voor is het zo dat als je niet meer denk aan de overledene deze dan pas overleden is.
hou de herinnering in stand door ze nooit te vergeten en tijd heelt uiteindelijk alle wonden ook deze grote wond.
veel sterkte en geef verdriet de tijd om weg te gaan .
groet Ton en Jel uit Limburg

Julian en Ruben, die dag zat ik in de auto op weg naar huis en ik hoorde het bericht op de radio. Ik volgde het nieuws toen al van jullie verdwijning en hield nog vast aan hoop dat jullie gevonden zouden worden. Het nieuw van jullie overlijden trof me diep en ik dacht gelijk aan jullie moeder omdat ik zelf ook moeder ben. De pijn die zei gevoeld moet hebben, het leed wat haar is aangedaan. Niet te bevatten of in woorden uit te leggen. Jullie zijn nog dagelijks in mijn gedachten en jullie kaarsjes branden nog steeds. Heel veel sterkte Ilse

alweer een jaar geleden en nog denk ik bijna elke dag aan die 2 jongens. Ik heb ze nooit gekend, maar zal ze ook nooit vergeten.
Ik wens alle familie en nabestaande heel veel sterkte.
In alle moeilijke dagen die nog komen gaan.
Mvg Amanda

Lieve families aan beide kanten. Ontzettend veel sterkte op deze zonnige donkere dag... Nogsteeds geen woorden voor..

Julian en Ruben.
Twee vrolijke onbevangen jongens, voor wie het
leven open stond.
We hopen zó, dat hun lachende gezichten ooit bij jou
Iris weer een glimlach zal brengen met daarbij de herinnering.

Dick en Tineke Stijkel,
amsterdam

Lieve Julian en Ruben, ondanks dat ik jullie niet gekend heb, zal ik jullie nooit vergeten.