Ik moet nog veel aan Anthonie denken. Zo ineens komt het naar boven. En laat zien wat een sluipmoordenaar depressie is. Naar buiten verplicht een lach en vrolijkheid, van binnen één groot tranendal en bitterheid. Toen hij nog leefde heb ik vaak gedacht: Kamerling, wat jou ik graag eens bij jou naar binnen willen kijken. Je zag de strijd op zijn gezicht, naar binnen gekeerd, kon zijn gedachten niet meer aan en kwam er alleen voor te staan. Natuurlijk steun van zijn vrouw en voor zover mogelijk ook van zijn kinderen, toch kon dit deze daad niet verhinderen! In en dergelijke situatie is één ding van belang: waakzaamheid! Nu hij niet meer onder ons is, wordt groter het gemis! Ik had je graag wat eerder en beter willen leren kennen, want jouw afwezigheid is nog steeds heel flink wennen! Isha, voor jou heel veel troost, ook voor je kroost. En één ding moet je weten: ik en hopelijk vele anderen met mij ik ben Anthonie en ook jou niet vergeten!
