Er is een condoleance aan de nabestaanden achtergelaten door:

hier zijn geen woorden voor alleen tranen en ongeloof sterkte

Er is een condoleance aan de nabestaanden achtergelaten door:

Wij wensen de nabestaande van de ramp nu en in de komende tijd heel veel sterkte. Jannie en Ad

Heel veel sterkte. Ik hoop dat ze allemaal snel naar huis komen.

Er ligt hier een enorm belangrijke taak voor Rutte.
Geen woorden maar daden.

You'll never walk alone!

Woorden zijn misschien pas later een balsem om het grote verdriet dat jullie als nabestaanden, familie kennissen vrienden collega's, nu ondervinden.
Hiermee hoop ik, hoe scheiden ook, mijn deelneming aan ieder van jullie over te brengen.

Wij wensen de nabestaanden van de vliegtuigramp veel sterkte toe bij het verdriet en het verwerken van dit tragische verlies van hun familieleden.

Klaas en Geertje Dekker
Musselkanaal.

Vol ongeloof en afschuw . Sterkte voor de nabestaanden en heel Nederland

Ik ken je niet, en toch denk ik aan je…
18 jul

Gisteren was je er nog. Je was vriendin, opa, moeder, klasgenoot, de buurman, een collega, die jongen aan de kassa, dat leuke stel van verderop in de straat. Gister nog zwaaiden naasten je uit op het vliegveld. Je was een vakantieganger op weg naar zon, zee en strand, een uitwisselingsstudent op weg naar familie, een professor op weg naar een conferentie.
Vandaag ben je een slachtoffer. Een slachtoffer van een strijd waar je helemaal niets mee te maken had. Slachtoffer van geweld dat even zinloos is als dweilen met de kraan open.

Ik ken je niet en toch ben je constant in mijn gedachten. Vakantie vieren voelt ineens egoïstisch wanneer ik denk aan het verdriet van de mensen die je gister nog uitgezwaaid hebben. De mensen die hoopten op een veilige terugkeer. Die nog steeds hopen dat ze straks zullen ontwaken uit een nachtmerrie.

Ik blijf aan je denken. Hoe je gisterochtend vol vrolijke verwachtingen in het vliegtuig stapte naar je exotische bestemming.
Het beeld van een Lonely Planet tussen de brokstukken getuigt van de plannen die je had. De wereld zien, een prachtig land ontdekken.
Ik sluit mijn ogen en ga in gedachten met je mee. Langs de douane, door de bagagecheck en richting de gate en op zoek naar je zitplaats in het voertuig.
Verder durf ik niet. Mijn hoofd kan het niet aan te bedenken wat je moet hebben gedacht toen het vliegtuig dat je naar je bestemming zou moeten brengen ineens naar beneden tuimelde. Ik hoop niets, maar vrees het ergste.

Ik ken je niet. Ook voor mij ben je een naamloos slachtoffer van zinloos geweld.
Toch voelt mijn hart zwaar. Het voelt zwaar omdat ik weet dat ik me met geen mogelijkheid kan voorstellen hoe het zou zijn als je mijn geliefde was. Mijn moeder, mijn opa, mijn vriendin of collega.
Ik ken je niet, maar toch ben je constant in mijn gedachten. Jij, je naasten en alle mensen die om je rouwen.

REST in PEACE lieve onbekende.
Mijn hart en gedachten zijn bij de mensen die je moeten missen en op de één of andere manier iemand steun te kunnen verlenen. Gewoon omdat je net zo goed mijn naaste had kunnen zijn.

Er is een condoleance aan de nabestaanden achtergelaten door: