Zoveel verdriet! Er zijn geen woorden voor.
Veel sterkte voor alle nabestaanden!

Ik wens voor alle nabestaanden heel veel sterkte toe.
Deze gebeurtenis heeft heel veel indruk op me gemaakt.

lieve mensen wat een vreselijk tragedie!
voor alle een warmhartig troost toegewenst voor een ieder die bij dit verschrikkelijk betrokken is! dit had niet hoeven en mogen gebeuren!
ik vraag mij uberhoubd af wat een mens in vredesnaam met een wapen moet!
maar hier is nog eens spraken van een grove tereurdaat!
voor u alle een onbeschrijfelijk verdriet!
ik weet niet welke maten van sterkte en troost ik moet toewensen, maar in ieder geval tot het oneindige!

fred en marga wijntjes uit utrecht

Ik ken jullie niet. En toch denk ik de hele dag aan jullie.
Continu zie ik de beelden van internet en tv voor me.
Ik hoor de woorden van onze koning en premier.

Op 3FM vraagt een meisje van 11 of 12 een liedje aan voor haar verongelukte vriendinnetje.

Een moeder smeekt Poetin om de lichamen van haar kinderen te mogen begraven. Haar kinderen! Haar eigen kinderen.

Een jongen die een eerbetoon schrijft voor zijn vriendin. Een oorlogsdeskundige bovendien. Een jonge vrouw die werkt voor Amnesty.

Een bericht over de Aids-deskundigen. Zo belangrijk voor de wereld.

Hele gezinnen. Kinderen met namen die gelijk zijn aan de namen van onze kinderen.

Een vrolijke noot die nog even een quasi grappige foto postte op Facebook. Samen met zijn vriendin op weg naar hun droombestemming.

En nu? Allemaal weg. Kinderen. Volwassenen. Allemaal onschuldig.
En wie heeft het gedaan? Niemand... Althans daar lijkt het voorlopig op.

Ik kijk zo vaak als kan op het nieuws om te kijken of de nabestaanden hun familie en / of vrienden al terug mogen verwachten.
Ik zie foto's van rokende separatisten, kalasjnikov in de ene hand, een lievelingsknuffel van een kind in zijn andere hand. Bijna als een trofee. Het maakt me misselijk. Ik ben zo boos! En bang...

Ondertussen is iedere belangrijke wereldleider hier mee bezig. Overal ter wereld wordt gepraat, gesmeekt, gedreigd. En toch is er nog zoveel onduidelijk. Het enige wat we weten is dat bijna 300 mensen uit het leven zijn gerukt.

Het ongedaan maken kan niemand. Iets doen kan ook bijna niemand. Het gevoel van vele medelanders, Nederlanders is machteloosheid.

Met alle liefde die ik in mij heb wil ik alle nabestaanden condoleren en sterkte wensen met dit onmenselijke verdriet. Ik wens jullie alle kracht om dit verlies te dragen.

Met intens verdriet leven we mee met allen die dit ondraaglijke, zinloze verlies moeten lijden. Zijn in gedachten bij u allen en wilden dat we iets konden doen om dit immense verdriet te kunnen verlichten.
Voor dit moment is er waarschijnlijk niets wat daaraan verandering kan brengen, maar wellicht dat u later wat aan volgende woorden heeft:

.....in de wind hoor ik je stem,
in de zon voel ik jouw warmte,
zodat je altijd bij me bent,
ook nu jij andere verten kent.
Maar ik weet dat voorbij de horizon
jij nu gelukkig bent,
zonder zorgen, zonder pijn.
En de regen wast mijn tranen weg.....

We wensen u veel kracht en steun van allen die met u meeleven,
Liefs,
Han en Marianne Lonsain

ik wens alle nabestaanden heel veel sterkte en kracht toe..

Wij willen ons medeleven betuigen met alle naasten van de slachtoffers van deze verschrikkelijke ramp. Ook namens onze Duitse vrienden in Weimar, die eveneens sterk meeleven. Wij wensen u allen veel kracht toe om dit vreselijke en zo plotselinge verlies te verwerken

Hier zijn geen woorden voor. Heel veel sterkte voor alle nabestaanden.

Nabestaanden van de vliegtuigramp MH 17. Gecondoleerd met het verlies van jullie geliefden. Woorden schieten te kort. Ik wens jullie allemaal ontzettend veel kracht en sterkte toe, nu en in de verre toekomst en ik hoop dat deze woorden van mijn zijde je de moed mag geven om het een plek te kunnen geven zodat je weer verder kunt in jullie verdere leven. STERKTE....

Vreselijk, het houdt je continu bezig......... Geen woorden voor zo´n groot verlies. Heel veel sterkte voor alle nabestaanden.