Van harte gecondoleerd met het verlies van één of meerdere der uwen. Een vreselijke gebeurtenis, ik leef van harte met u mee.

Woorden schieten tekort. Geweld en terreur, we lezen erover in de krant, en het lijkt altijd zo ver weg. We staan er amper nog bij stil. En dan plots, dichtbij... We hadden zelf op die vlucht kunnen zitten, onze vrienden, onze buren, ...
Onschuldige mensen op weg naar zen mooie bestemming. Niets te maken met het conflict waar ze slachtoffer van zijn. Ik hoop dat de wereld streng zal reageren, en dit zinloze feit niet in de vergetelheid doen belanden
Aan alle getroffenen wensen wij enorm veel sterkte. We denken aan jullie in onze gedachten en gebeden

VaneSsa Olbregts-Belgie

wat kun je zeggen wanneer woorden er niet meer toe doen?
wat kun je doen als je niet meer weet wat te zeggen?
zoveel mensenlevens abrupt weggenomen,
hopelijk zijn hun levens niet voor niets geofferd en zal iedereen zich beseffen dat deze daad van onmenselijkheid en terreur niet in onze samenleving kan en mag bestaan!!! in een vliegtuig stappen zal nooit meer hetzelfde zijn,....... Heel veel innerlijke kracht en sterkte voor alle betrokkenen in binnen en buitenland,..

Er is een condoleance aan de nabestaanden achtergelaten door:

Mijn kleindochter en kleinzoon uit Amsterdam hebben een goede vriend verloren bij deze ramp. Zij hebben veel verdriet. Hun verdriet is mijn verdriet! Lieve nabestaanden van alle slachtoffers, ik wens jullie geen sterkte en/of kracht. Dit zijn loze woorden bij zo'n onmenselijk verdriet. Wat wens ik jullie dan wel? Ik zou het niet weten. Mijn gedachten zijn bij jullie en dat zal voorlopig zo blijven!!!!

Mijn hart is bij alle nabestaanden en slachtoffers. Ik wens hen alle kracht toe om het een plek te kunnen geven.

Arnoud Elsink

MENSENLEED!



Een jaar lang hard gewerkt!

Op weg naar een mooi oord.



Paar uur later ben je vermoord.

Door wie? Zal iemand dat ooit weten.



Of heeft iemand wel een geweten?



Je lichaam komt daar dood en vermoord terecht in niemandsland.



Behandeld als vuil en beroofd van je leven en bezittingen.



Want niemand is daar humaan.



Dan zul weer een lijdensweg moeten ondergaan.



Dagen laten liggen in de hitte en gedumpt in een vrachtwagen en trein.



Dan een scan van je lichaam want je komt uit oorlogsgebied.



Alsof je weer incheckt van een trip uit de hel.

Moet je weer in een vliegtuig naar huis.



Dan wordt je geïdentificeerd of je het wel bent.



Dan eindelijk heb je rust en ben je thuis.



Hoeveel leed kan een mens hebben.



Karina



Jullie zijn bij mij in gedachten en Nederland rouwt.

De rillingen liepen over mijn rug toen ik de beelden van de ramp op televisie zag. Vreselijk moet het zijn om zo je familieleden te verliezen. Bij sommige zelfs hele families weggevaagd, of net dat ene familielid die niet mee ging die alleen overblijft.. Ik kan niet anders dan heel veel sterkte wensen aan alle nabestaanden en ik hoop dat alle overledenen rust hebben gevonden.

Niet te bevatten wat hier gebeurd is.
Zij die op weg waren naar ... ja, waar naar toe? ... uit het leven gerukt.
Wat waren hun laatste gedachten? Hoe stonden ze in het leven?
Vragen, zoveel vragen ... onbeantwoord.
Ik ben een vreemde voor hen, voor de nabestaanden, maar toch voelt het zo dichtbij, voel ik me intens betrokken ...
Ik leef met heel mijn hart mee met alle nabestaanden
en wens hen veel kracht, troost en liefde toe.
Ik brand een kaarsje voor een ieder die hier nauw bij betrokken is.

Moed en sterkte toegewenst bij het verwerken van deze trieste gebeurtenis.