Jammer om op deze leeftijd te moeten gaan[68], dat gun je niemand.

Elke donderdag sport ik met een aantal 65 plussers op het Cruijff-court in Betondorp. Zo ook deze morgen. Ik heb geen idee waarom, maar deze morgen heb ik nog eens alle regels en instructies gelezen die rondom het Cruijff-court hangen, misschien een onbestemd voorgevoel; maar daar was ik me niet van bewust. Ik ben van 1949, Johan van 1948; wij zijn dus generatiegenoten. Mijn vader heeft mij opgevoed met rood-wit bloed. Hij heeft voor de oorlog in Ajax gespeeld en is de liefde voor de club nooit kwijt geraakt ondanks wat men hem heeft aangedaan. Bij het feest na de eerste Europacup I overwinning in Krasnapolsky wist ik mijn pa zo gek te krijgen met mij naar de Dam te gaan. Hij wilde beslist niet mee naar binnen om te feliciteren; pas later heb ik begrepen waarom. Ik ben wel binnen geweest en heb een paar woorden gewisseld met Rinus Michels, Johan Cruijf en dhr. Kraan. Ik was verguld van trots toen ik weer buiten kwam. Mijn vader voorspelde toen al: dat wordt een wereldvoetballer, maar waarschijnlijk een nog veel betere trainer. En dat is uitgekomen.
Johan ik heb al die jaren van je virtuositeit genoten, of het nou als voetballer was, als trainer, als visionair of als taalartiest; je was groots.
Ik zal elke donderdagmorgen op dat veldje in Betondorp met weemoed aan je denken.
Johan Rust Zacht!!!!