Maandag 19 oktober 2009

De krant was al gedrukt, het kon er niet meer in. Maar die ochtend hoorde ik het nieuws van mijn moeder. Ik wist van niks. Ik wist niet dat ik er iets mee te maken zou hebben, ik wist niet dat het zo dichtbij was...

De tweedeklassers hadden sportdag vandaag. Mijn moeder zou me brengen, want ik wist absoluut niet waar de Jan Massinkhal was. Toen ze beneden kwam had ze nogal vaag nieuws over een verongelukte bus met scholieren. Ze had zelfs een vreemd voorgevoel. Ik had niet kunnen weten dat dat voorgevoel klopte.

Ik was bijna te laat in die sportzaal, want we konden het eerst niet vinden. Snel omgekleed en samen met mijn twee vriendinnen Astrid en Tessa naar binnen gegaan. Ik heb sportdag altijd al niks gevonden, maar probeerde maar een beetje mee te doen.
Na vier sporten gedaan te hebben werd opeens omgeroepen dat we ons moesten verzamelen. Dat was vreemd. Het was nog geen pauze volgens het rooster. Maar toen kwam ik het te weten.
De scholieren die in die verongelukte bus zaten kwamen uit Nijmegen. En dat was niet het enige. Het waren scholieren van het Canisius College. Mijn school.
In verband met dat ongeluk werd de sportdag en alle activiteiten morgen afgelast. Het was heel vreemd, ik dacht er eigenlijk niet heel veel over na. Natuurlijk vond ik het wel erg, maar het leek wel alsof het nog niet echt was doorgedrongen tot me.

Omdat mijn moeder me pas weer aan het eind van de sportdag op zou komen halen ging ik achterop bij Astrid en samen met haar en Tessa reden we naar Astrids huis, in Malden. We waren met z\'n drieën erg melig, net alsof er niets was gebeurd. Dat was ook zo toen we eenmaal bij Astrid thuis waren. We praatten er wel wat over, maar niet zoveel en voor het grootste gedeelte maakten we gewoon lol. Ik leek het nog helemaal niet echt te beseffen. Misschien omdat ik in de war was.

Mijn moeder kwam me iets voor drie uur ophalen. Haar voorgevoel was dus juist geweest, want ze dacht al dat de bus van het Canisius was. Op het nieuws hoorde ik nog eens het bericht over het busongeluk. Een bus met scholieren van het Canisius College op weg naar Barcelona. De bus die van de weg af raakte en over de kop sloeg. Drie zwaargewonden en één dode. Eenmaal thuis hoorde ik de naam van het meisje dat was overleden. Maar ik herkende haar naam niet. Tenminste, toen dacht ik dat ik haar naam niet kende.

Lekker onderuitgezakt en half slapend zat ik op de bank. Straks zou ik me omkleden om naar paardrijden te gaan. Maar alles verliep anders.
Iemand van de manege waar ik rij, stalhouderij Kasteelsche Hof, belde op om te zeggen dat de rijles van vandaag niet doorging. Ik had al zo\'n vermoeden waarom. En ja hoor, daar kwam het nieuws: het meisje dat is overleden reed op de manege. Hoewel, ze reed er niet, ze gaf les. Onze manege is best klein maar gezellig, en nadat ik nog eens de naam van het overleden meisje had gehoord besefte ik pas wie het was. Ik kende Ilse. Weliswaar niet zo goed, maar ze liep soms gewoon wat rond op de manege als wij les hadden en ik heb natuurlijk ook wel eens wat gepraat. Bijvoorbeeld over wie van de twee Friezen in de stal nou Hillo was, want we konden ze niet uit elkaar houden. Dat Ilse nu dood is, dat is zo raar en vreemd.


Het is ook vreemd om dit allemaal op te schrijven en ik weet niet echt hoe ik in woorden moet uitleggen wat ik voel. Hoewel ik wist dat die bus van onze school was, kon ik toch nog vrolijk en blij zijn. Het besef moest eerst doordringen tot me, weet ik nu. Pas als je er over na hebt gedacht begin je van die dingen te voelen. Nou ja, ik voel niet echt één gevoel. Allerlei gevoelens tollen roekeloos rond in mij. Op dit moment zweven mijn vingers maar een beetje boven het toetsenbord en typ ik af en toe een woordje, want ik voel me zo verward dat ik het niet kan uitleggen. Ik wil nog veel meer zeggen, maar weet niet hoe.

Als je iets verschrikkelijks op het nieuws hoort, denk je er eigenlijk niet echt bij na. Misschien denk je wel even: dat is treurig voor die mensen. Maar verder... verder doet het niet veel met je. Altijd verwacht je dat zoiets niet bij jou in de buurt gebeurt. Dat soort ongelukken gebeuren altijd ergens anders, denk je dan. Maar als er eens iets gebeurt waarbij je zelf betrokken bent, is het echt anders. Zo verwarrend, zo raar, en ook zo dichtbij...

Bedankt voor het lezen voor dit verhaaltje.

Imke Smeets

rust in vrede lieve ilse. al ken ik je niet wil ik toch mijn medeleven tonen. wens de familie , vrienden en kennissen
veel kracht en sterkte met dit grote verlies van jullie dierbare Ilse

Ik heb jaren op het Canisius College gezeten en ben ook op schoolreisje geweest.
Gecondoleerd met het grote verlies.
Ook wil ik de docenten en mede-leerlingen heel veel sterkte wensen.

Lieve nabestaanden,
heel veel sterkte en liefde toegewenst,
Lieve ilse,
rust in vrede

Beste Ilse,
we hebben je niet echt gekend,
daarom zullen we nooit weten wie en hoe jij eigenlijk bent
misschien klinkt het wat apart,
je hebt een plaatsje in ons hart

jij was en bent één van onze medeleerlingen,
daarom zouden wij jou graag omringen
s\'morgens begonnen we met een lach,
later bleek het een verschrikkelijke dag...

gemaakt door: Jurre van Kuijk, Max Peelen en Xander Somers

Het is niet te geloven dat dit gebeurd is.
Het is gewoon te erg voor woorden.

De ouders familie en vrienden van Ilse heel veel sterkte.

Rust zacht Ilse!
Mijn medeleven gaat uit naar familie, vrienden en betrokkenen!

het is gewoon te erg om waar te zijn dat dit gebeurd is.
ik wil de familie en vrienden en kennisen allemaal heel veel sterkte wensen en familie gecondoleerd!
we zullen je nooit vergeten ilse.

Wat een vreselijke gebeurtenis! Ik ben erdoor aangeslagen..
Ik wil alle betrokkenen ontzettend veel sterkte wensen, in het bijzonder de nabestaanden van Ilse.

Mijn condolance gaat uit naar Anne, de zus van ilse...
Ik heb twee jaar lang bij haar op het stedelijkgymnasium gezeten.
Gecondoleerd met je zus(je) en dat ze zacht mag rusten.
sterkte voor jou en je familie