Daar ligt een schat begraven

22 mei 2015

Ik zie een gedenkplaats op Memori. Een vrolijke vrouw met grijs haar kijkt me lachend aan. Even later zie ik oude foto’s op een brommer. Het plezier spat er vanaf. Ik krijg het gevoel dat ik haar ken. Even later zit ik in een aula van een crematorium. Een man van mijn leeftijd kijkt me aan, voor zijn foto die geprojecteerd wordt staat zijn kist. Er wordt muziek gedraaid, er worden verhalen verteld en gedichten worden voorgelezen. Toch ken ik de man daarna niet. Mooie verhalen, mooie muziek maar gek genoeg komt het niet bij mij binnen. Ik loop naar de begraafplaats, de zon schijnt en ik zie een eekhoorntje de boom inschieten. Ik zoek naar verhalen op de begraafplaats. Omdat de graven zo verschillend zijn, begrijp ik meteen dat de dood hier een afspiegeling is van de geleefde levens. Van een strak granieten graf met een hart, kom ik langs een graf met steentjes en een Boedha-beeld.  Weer een ander heeft iets laten maken van glas en bij een ander een eenvoudig houten kruis. Aan het kruis hangt een papieren hartje aan een dun draadje. Het wappert in de wind, luchthartig heen en weer te zwiepen. Het graf en het hartje blinken uit in eenvoud. Daar tegenover een graf met een zwerfkei. “Hier ligt een schat begraven” staat erop met bronzen letters. Die schat is een vader en een schat van een man. Ik zie meteen een gezellig gedekte tafel voor me met kinderen en een moeder en een lege stoel waar deze schat zat. Wat zal hij gemist worden. Ik zie een gezin dat er weer wat van maakt, ondanks de lege stoel. Ik zie een moeder die zichzelf weleens in slaap huilt maar stug doorgaat met het draaiend houden van het gezin en ook nog van het leven geniet. Deze schat heeft een plek. De zon verdwijnt achter de wolken, meteen is het kil. Of het allemaal klopt wat ik dacht, zal ik nooit weten. Het houten kruis met het hartje en de zwerfkei met de bronzen tekst, hoe verschillend ze ook zijn, ze passen bij elkaar als goede overburen. Ik krijg het koud en groet de doden, ik kom wel weer eens terug. Het is fijn om een plek te hebben waar je naartoe kan om te herinneren. Ik besef ineens dat ik vandaag op drie van die plekken ben geweest: een gedenkplaats op Memori, in de aula van een crematorium en op de begraafplaats. De vierde plaats daar hoef je nooit naartoe, die draag je bij je, dat zijn de bijzondere plaatsen in je hart. Vandaag is daar een schat bij gekomen.

Loes Rooijakkers-Jeuken

Terug naar overzicht

Lees ook

  • Met angst voor beven

    Vandaag gaat het over Nepal.  Op de radio, op TV, alles voor het goede doel.  Met angst voor beven buiten de gebouwen blijven.  Weer of geen weer.  Het lijkt me vreselijk om iemand ...

    Lees meer
  • Struikelen op de finish

    Ik kan het niet goed zien, programma’s waar aandacht gevraagd wordt na geweldadige overvallen op mensen die al zoveel inhun leven hebben meegemaakt. Dat je op 96-jarige leeftijd nog m...

    Lees meer
  • Jeugdsentiment

    Ik lees dat op 24 maart de sterfdag is van Martin Brozius, in mijn generatie betekent Martin Brozius meteen ‘Ren je rot…’ Ik bedenk dat er in die tijd wel heel veel leuke program...

    Lees meer
Het condoleanceregister van Nederland

Het condoleanceregister van Nederland

Condoleanceregister wil mensen bij elkaar brengen rond het overlijden van nationaal of internationaal bekende mensen
en slachtoffers van
rampen, ongelukken en misdrijven

18
condoleanceregisters
156
condoleances & herinneringen