13 april 2015
Ik kan het niet goed zien, programma’s waar aandacht gevraagd wordt na geweldadige overvallen op mensen die al zoveel inhun leven hebben meegemaakt. Dat je op 96-jarige leeftijd nog mee moet maken dat je aangevallen wordt door een verwarde man. Helaas ze heeft het uiteindelijk niet overleefd. Het doet me goed als buitenstaander zoveel reacties te lezen op Memori waar familie een gedenkplaats heeft aangemaakt. Tegelijkertijd stemt het me nog triester. Oude mensen die overvallen worden en geweld meemaken nadat ze ‘ongeschonden’ zo oud zijn geworden, voelt voor mij als struikelen op de finish. Opsporing gezocht: voor een paar tientjes en wat sieraden je leven eindigen met geweld. De sieraden zijn herinneringen. Soms heb je iets tastbaars nodig om je herinneringen levend te houden. Gedachteloos met je hand aan de oorbel zitten die je toen van je man gekregen hebt. Liefdevol in haar oren geplaatst. Nu de handen van een meisje van nog geen 16 die ze gevoelloos uit haar oren rukt. De leegte is groter dan het gat in haar oren. Ik zet de TV maar uit, ik zou ze graag kennen om een gevoel te krijgen wat voor meisjes dit doen. Ik hoop ze niet te kennen omdat ik niet wil weten wat voor meisjes dit doen. Verdrietig, hoe worden dit soort meisjes oud? Wat zijn hun herinneringen dan? Kunnen ze zich dan nog iets herinneren of kunnen ze dan alleen nog maar verdringen? Ik zucht…. en maak deze tekst. Ik ga een kaarsje aansteken bij de vrouw die overleden is.
Terug naar overzicht