13 maart 2015
Vergeten…. Wat zijn we altijd bang om mensen te vergeten. Vandaag lees ik op een forum dat journalisten van het Brabants Dagblad 10 jaar na het overlijden van Rinus Michels zijn graf hebben bezocht:
‘De enige coach die ooit een grote prijs won met het Nederlands elftal overleed gisteren exact tien jaar geleden. De Amsterdamse coach werd begraven in het familiegraf in Valkenswaard en dat is iets wat weinig mensen weten. Omroep Brabant bezocht het graf van Michels en constateerde dat de trainer die miljoenen Nederlands in extase bracht in 1988 van niemand een bloemetje heeft gekregen op zijn tiende sterfdag.‘
Ik kijk op ons condoleanceregister, inderdaad geen nieuw berichtje. Zelf ben ik niet echt een voetballiefhebber dus dat het mij ontglipt is, vergeef ik mezelf direct. Ik ben geroerd als ik deze foto vind: ‘Rinus Michels bij zijn (even)beeld, dat onlangs door een studentenvereniging uit Friesland geleend werd voor een oudjaarsgrap’.
Helaas, als de dood komt dan wordt iemand niet geleend en onbeschadigd teruggebracht. Wel kunnen we door te herdenken en hem niet te vergeten iemand onzichtbaar in ons hart bewaren. Zo onzichtbaar, dat het beeld dat je van iemand hebt gevormd , door niemand geleend kan worden, ook niet voor de grap….
Terug naar overzicht
