19 februari 2015
Als je verliefd bent steel je kusjes.
Als je jong en baldadig bent steel je misschien een keer een snoepje.
Als je groot bent steel je als het goed is helemaal niet meer. Toch moeten begraafplaatsen eraan geloven: grafmonumenten die gestolen worden. Elke beeld is bijzonder want het beeld hoort bij een geleefd leven, bij de persoon die dit leven geleefd heeft. Voor de nabestaanden is het vreselijk maar ook als gewone bezoeker mis ik dan een mooi beeld om naar te kijken. Gewoon kijken naar een monument op een graf, het leven erbij bedenken op basis van wat ik zie. Regelmatig loop ik een rondje en bezoek zo links en rechts de graven die tot mijn verbeelding spreken. Soms zijn dat hele kleine dingen, zoals een verdorde kerstkrans die een jaar op een grafsteen ligt. Dan moet ik erbij vertellen dat het een graf is uit 1898. Iemand bezoekt dit graf om er een kerstkrans op te leggen. Ik vind het al kaal als deze ineens weg is. In de buitengebieden raken bloemen wel eens zoek omdat er beestjes zijn die ook van bloemen houden. Bloemen houden van mensen, dieren houden van bloemen. Daar zit iets onschuldigs in en heeft ook weer te maken met ‘de circle of life’. Veel grafmonumenten zijn van graniet. Ik bedenk dat de mensen die stelen op een begraafplaats misschien wel een hart van graniet hebben. Er zal een verhaal achter zitten, waarom het hart van een dief nu van graniet is. Het inspireert mij niet om er een leven bij te bedenken. Nu niet. Later misschien als deze dief onder een steen van graniet ligt. Hij of zij weet wel wat je moeilijk mee kunt nemen van een begraafplaats.
Loes Rooijakkers-Jeuken
Terug naar overzicht
