Begin jaren zestig zette Hugo Brandt Corstius zijn zinnen op het schrijven van een roman ?zonder begin of eind? die dus spiraalvormig en zonder omslag gebonden zou moeten worden. Het kwam er niet van, zoals ook een door hem aangekondigde biografie van Multatuli niet van de grond kwam.

Brandt Corstius promoveerde in 1970 (Excersises in Computational Linguistics) en werkte als taalwetenschapper aan de Universiteit van Amsterdam. Intussen schreef hij zo veel en zo snel dat hij zijn publicaties steeds meer uitsplitste naar verschillende pseudoniemen: behalve Battus, Stoker en Piet Grijs waren dat onder meer Maaike Helder, Dolf Cohen, Peter Malenkov en Raoul Chapkis. Ze vertegenwoordigden diverse kanten van zijn persoonlijkheid, al moest dat niet heel precies worden genomen: Piet Grijs was uitstekend in staat tot zwartwitdenken.

Brandt Corstius was vast medewerker van het NRC, maar schreef ook voor onder meer Trouw, Vrij Nederland, Hollands Maandblad en De Volkskrant. Jarenlang sprak hij columns uit in voor het VPRO-radioprogramma Welingelichte Kringen.

De laatste jaren schreef Brandt Cortius vooral boekrecensies voor NRC Boeken, waarin hij geregeld probeerde zijn lezers op het verkeerde been te zetten.

Hij schreef lange uiteenzettingen over waarom juist hij ongeschikt was om een bepaald boek te bespreken ? om het tussen de regels door alsnog te recenseren. Een zekere vorm van verwarring, immers, kon zinvol zijn. Of zoals Karel van het Reve ooit in een liefdevolle typering van Brandt Corstius noteerde: ?Ik heb een half uurtje met hem gepraat. Er was geen verstandig woord uit te krijgen.'